Στην κοινωνία του σήμερα όπου τα πάντα αλλάζουν και τα πάντα μεταβάλλονται με ατέρμονους ρυθμούς, απαιτείται από κάθε άτομο να επαναπροσδιορίζει, σε τακτά χρονικά διαστήματα, τις επαγγελματικές ευκαιρίες και τις εργασιακές επιλογές του. Η αναζήτηση του νοήματος της ζωής, οι επιλογές και οι αποφάσεις που προκύπτουν από αυτόν, διαμορφώνουν την ταυτότητα του και από εκεί αναδύεται και η έννοια της επαγγελματικής του προσαρμοστικότητας και κατ’ επέκταση της εργασιακής του ταυτότητας. Για να οραματιστεί το άτομο το επαγγελματικό του μέλλον και τα σχέδια που πραγματώνονται γύρω από αυτό, θα πρέπει ασφαλέστατα αυτά να συνάδουν με τις οικονομικές και κοινωνικές διαστάσεις της κυμαίνουσας ζωής. Η προετοιμασία για το επαγγελματικό μέλλον περιλαμβάνει λήψη παραγόντων όπως της κατανόησης των ικανοτήτων, του ταλέντου, των ενδιαφερόντων, των αξιών ζωής, των οικονομικών οφελών, του περιορισμού αλλά και της κατανόησης του εαυτού του (Savickas, 2013).
Η ετοιμότητα του ατόμου καθίσταται υψίστης σημασίας με σκοπό να ανταποκριθεί συνειδητά στη διερεύνηση του περιβάλλοντός του και του εαυτού του, με απότοκο σκοπό να αντιμετωπίσει την επαγγελματική του σταδιοδρομία με επιτυχία, να διαθέτει την ετοιμότητα να προσαρμοστεί σε αλλαγές, εμπόδια, μεταβάσεις και γενικότερα σε συνθήκες εργασιακές που θα προκύψουν ευρύτερα (Αργυροπούλου & Τερζάκη, 2012). Η έννοια της επαγγελματικής προσαρμοστικότητας είναι ένα συνεχές “ταξίδι” εμπειριών που ξεκινά από το σχολείο, συνεχίζει στο πανεπιστήμιο, ακολούθως στην εργασία και ενδεχομένως συνεχίζει από τη μια εργασία στην επόμενη και ούτω καθεξής. Στη διάρκεια του “ταξιδιού” το άτομο αντιλαμβάνεται διαδικασίες και μέσα από αυτές αναπτύσσει επαγγελματική συμπεριφορά, τη ρυθμίζει και δίνει νόημα στη σταδιοδρομία και την επαγγελματική του κατεύθυνση. H επαγγελματική προσαρμοστικότητα σηματοδοτεί τη συνέργεια ατόμου-περιβάλλοντος. Εξαρτάται από το πόσο πρόθυμο είναι το άτομο να αναπτύξει και ακολούθως να καλλιεργήσει γνώσεις, δεξιότητες που θα το βοηθήσουν να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά μεταβάσεις και να σχεδιάσει αποτελεσματικά τη σταδιοδρομία του σε σχέση με τους κοινωνικούς παράγοντες (McAdams & Olson’s, 2010). Η περιρρέουσα κοινωνική δομή είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη δημιουργία ταυτότητας σε επίπεδο προσωπικότητας, ψυχοκοινωνικών και ρεαλιστικών εμπειριών. Στο επίπεδο προσωπικότητας παίζει ρόλο η διορατικότητα του ατόμου και η αίσθηση του ατόμου για προσωπικό έλεγχο. Στο επίπεδο ψυχοκοινωνικής ικανότητας παίζει ρόλο το πώς το άτομο αλληλεπιδρά με άλλους. Στο επίπεδο των πραγματικών εμπειριών παίζει ρόλο το πώς το άτομο αντιλαμβάνεται και μαθαίνει από τις εμπειρίες του κατά τη διάρκεια επαγγελματικών ή εκπαιδευτικών μεταβάσεων (Savickas, 2013).
